Spór w istocie rzeczy dotyczy wykładni art. 130 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej (o.p.). WSA w Poznaniu dopatrzył się naruszenia powyższego przepisu uznając, że dotyczy on sytuacji, w której członek samorządowego kolegium odwoławczego, biorący udział w wydaniu decyzji w trybie przewidzianym w art. 247 § 1 o.p., uprzednio orzekał w sprawie rozstrzygniętej decyzją wymiarową.

Naczelny Sąd Administracyjny, do którego trafiła sprawa nie zgodził się jednak z WSA. Zdaniem sądu kasacyjnego wbrew stanowisku WSA w Poznaniu, użyte w tym przepisie pojęcie "zaskarżonej decyzji" dotyczy wyłącznie jej kwestionowania w ramach administracyjnego toku instancji. Nie odnosi się ono natomiast do ochrony uruchamianej w trybie nadzwyczajnym, uregulowanym w rozdziale 18 o.p. W przypadku trybów nadzwyczajnych nie chodzi wszak o zaskarżenie decyzji, jako takiej, lecz o złożenie wniosku, którego celem jest rozpoznanie odmiennej od rozstrzygniętej uprzednio sprawy (ustalenie, czy samo postępowanie lub wydana w jego wyniku decyzja dotknięte są jedną z kwalifikowanych wad prawnych). Nie jest to więc rozpoznanie sprawy co do meritum w jej pełnym zakresie przedmiotowym. Przedmiot tej sprawy jest nowy w stosunku do sprawy, która została załatwiona decyzją ostateczną.

NSA uznał więc, że okoliczność uczestniczenia przez członków samorządowego kolegium odwoławczego w wydaniu decyzji w postępowaniu prowadzonym w trybie zwykłym (wymiarowym) nie stanowi przeszkody do brania udziału w podjęciu rozstrzygnięcia w odrębnej w istocie co do przedmiotu sprawie, załatwianej w trybie nadzwyczajnym. O zaskarżeniu decyzji w rozumieniu art. 130 § 1 pkt 6 o.p. można zatem mówić tylko w granicach tej samej co do przedmiotu sprawy, a nie różnych spraw rozpatrywanych w odrębnych trybach (zwykłym i nadzwyczajnym).

Wyrok NSA z 17 października 2014 r., sygn. akt II FSK 622/13

Omówienie pochodzi z programu Lex Administracja Skarbowa