Sprawa dotyczyła skutków podatkowych sfinansowania pracownikom wycieczki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Chodziło o obowiązki płatnika w sytuacji, gdy: zakład pracy kupuje wycieczkę oraz zakład pracy przekazuje pracownikom świadczenie pieniężne w formie dofinansowania kosztów wycieczki.

Do fiskusa zwróciła się szkoła, która zamierza zorganizować i sfinansować z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczkę, w której wezmą udział m.in. pracownicy. Szkoła zakłada, że zorganizowanie wycieczki w znacznej mierze przyczyni się do zintegrowania pracowników. Każdy z uczestników będzie mógł korzystać bez ograniczeń z wszystkich atrakcji wycieczki, a udział w nich będzie dobrowolny. Uczestnicy wycieczki - jeśli wnoszą dopłaty do wyjazdów - to są one każdorazowo uzależnione od sytuacji materialnej, ale bywają też imprezy, które nie przewidują żadnego wkładu własnego. Wycieczka będzie sfinansowana ze środków ZFŚS na podstawie faktury otrzymanej od organizatora. Szkoła dopuszcza także możliwość płatności za taką wycieczkę poprzez rozliczanie faktur imiennych wystawionych na każdego uczestnika oddzielnie, a następnie dofinansowanie do wcześniej poniesionego kosztu.
Szkoła chciała wiedzieć czy jednostkowy koszt wycieczki obliczony sposobem średniej arytmetycznej (dzieląc koszt całkowity przez liczbę uczestników z uwzględnieniem w sposób jak najbardziej staranny, pomniejszony o ewentualne wpłaty własne uczestników) będzie dla każdego pracownika przychodem podlegającym opodatkowaniu a szkoła jako płatnik obowiązana będzie obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek od osób fizycznych?

Szkoła miała także wątpliwości czy dla skutków podatkowych miałaby znaczenie możliwość płatności za taką wycieczkę poprzez rozliczanie faktur imiennych wystawionych na każdego uczestnika oddzielnie a następnie dofinansowanie do wcześniej poniesionego kosztu. Przesłanka i cel wyjazdu jest tu taki sam.
Sama szkoła powołując się na wyrok TK z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K7/13, uznała, że koszt wycieczki nie będzie dla pracowników przychodem podlegającym opodatkowaniu i że nie będzie na niej spoczywał obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Według niej także fakt sposobu płatności za wycieczkę nie będzie miał znaczenia dla skutków podatkowych, gdyż ważny pozostaje cel i przesłanka wyjazdu.

Fiskus nie do końca się zgodził. Organ uznał, co prawda, że w przypadku sfinansowania przez szkołę (tj., gdy faktura od organizatora wycieczki będzie wystawiona na Szkołę), kosztów wycieczki dla pracowników o charakterze integracyjnym na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Mimo faktu, że pracownicy ze świadczenia skorzystali w pełni dobrowolnie, to nie będzie spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, wycieczka miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to, mimo, że udział w wycieczce był dobrowolny, po stronie pracowników nie wystąpiła korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób, bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana i sfinansowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. W konsekwencji, w takiej sytuacji po stronie pracownika nie powstanie przychód ze stosunku pracy, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a na szkole nie ciąży obowiązek płatnika.

Z kolei, gdy organizator wycieczki wystawi faktury imienne dla każdego uczestnika wycieczki oddzielnie, a szkoła dofinansuje pracownikom koszt wycieczki, świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika de facto będzie miało charakter pieniężny. W takiej sytuacji nie można mówić o przychodzie uzyskanym przez pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a tym samym ww. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. nie znajduje zastosowania. Tym samym, to oznacza, że w takiej sytuacji dofinansowanie kosztu wycieczki wypłacone przez szkołę pracownikowi, skutkuje powstaniem przychodu u tych pracowników, który zakwalifikować należy do przychodów ze stosunku pracy, określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. W takiej sytuacji po stronie szkoły będzie ciążył obowiązek płatnika.

Przychody te będą korzystać jednocześnie ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PIT łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł. Od nadwyżki powyższej limitowanej kwoty, szkoła, jako płatnik, jest zobowiązana do pobrania i wpłacenia na rachunek urzędu skarbowego odpowiedniej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26.06.2017 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4011.64.2017.1.AB, LEX nr 350524

Więcej informacji i narzędzi znajdziesz w programie Vademecum Głównego Księgowego Bądź na bieżąco ze zmianami prawnymi i korzystaj z aktualnych materiałów