Podatnik prowadził w latach 2008 – 2010 działalność gospodarczą w zakresie usług informatycznych w miejscu zamieszkania. Natomiast jego żona była zatrudniona w oparciu o umowę o pracę. W podanym okresie małżonkowie wspólnie się rozliczali się przed fiskusem. Kolejno podatnik w zeznaniu podatkowym wskazywał na odliczenie podatku z tytułu wychowania dzieci oraz na osiągnięcie straty, wynikającej z bardzo licznych poniesionych kosztów na uzyskanie przychodu.
Dyrektor urzędu kontroli skarbowej uznał, że podatnik zawyżył poniesione koszty na uzyskanie przychodu i ustalił dla małżonków wyższe zobowiązanie podatkowe niż wynikało z zeznania. Organ wskazał, że wydatki poniesione na rzecz kontrahentów, które nie zostały udokumentowane, podatnik opisał jako koszty własne świadczenia usług i opracowania procedur własnych dla oprogramowania wdrożonego u kontrahenta oraz koszty szkolenia pracowników. Podatnik oszacował te koszty jako 50% wartości uzyskanego przychodu. Ponadto dyrektor uznał, że zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu nie podlegają m.in. wydatki poniesione na: śmieci, meble kuchenne, abonament telewizyjny, energię elektryczną, numizmaty.
Podatnik zanegował decyzję organu kontrolnego. Zdaniem podatnika, organ nie posiadał wiedzy merytorycznej w zakresie kontrolowanej działalności oraz dopuścił się nieuzasadnionego wyłączenia pewnych wydatków z kosztów uzyskania przychodu, ponieważ m.in. śmieci nikomu nie podrzucił, ani nie spalił, a zużycie energii elektrycznej było konsekwencją specyfiki branży informatycznej i wykonywania pracy w domu.
W odpowiedzi na zarzuty podatnika, dyrektor izby skarbowej zlecił organowi pierwszej instancji przeprowadzenie dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów. Gdy ponownie sprawa trafiła do organu drugiej instancji to decyzja została utrzymana w mocy. W związku z tym podatnik zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (I SA/Sz 576/15, I SA/Sz 577/15, I SA/Sz 986/15). WSA uznał, że wydatki, które można zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodu muszą mieć uzasadnienie gospodarcze i racjonalny charakter.
7 lutego br. Naczelny Sąd Administracyjny (II FSK 237/16, II FSK 238/16, II FSK 239/16) również zaaprobował stanowisko WSA i tym samym organów podatkowych. NSA zwrócił uwagę, że podatnik nie mógł ująć w koszty oprogramowania, które sam stworzył i używał w działalności gospodarczej, ponieważ warunkiem zaliczenia w koszty jest nabycie produktu, więc ta przesłanka nie została spełniona. Ponadto sąd podkreślił okoliczność jaką była w sprawie kwestia prowadzenia działalności w miejscu zamieszkania – nie można wszystkich ponoszonych wydatków wrzucać w koszty. NSA zaznaczył, że część zanegowanych wydatków podatnik mógłby uwzględnić w koszty, gdyby wykazał odrobinę staranności i dokonał właściwiej dokumentacji.
Przeczytaj więcej na temat kosztów uzyskania przychodów.
- Wydatki osobiste a koszty uzyskania przychodu >>
- Koszty uzyskania przychodu z działalności gospodarczej >>