W przedmiotowej sprawie do fiskusa zwróciła się spółka w sprawie obowiązku aktualizowania danych adresowych dotyczących lokalizacji prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka wskazała, że poza siedzibą posiada również lokal biurowy, gdzie również prowadzi działalność. Poza tym na terenie całego kraju realizuje projekty szkoleniowe współfinansowane ze środków UE.

Spółka uznała, że nie ma obowiązku aktualizowania danych adresowych dotyczących lokalizacji biur projektowych oraz danych adresowych dotyczących lokalizacji miejsc organizacji szkoleń, które mają miejsce poza siedzibą spółki.

Fiskus uznał jednak, że za miejsce prowadzenia działalności, które należy wykazać w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 należy uznać miejsce, w którym prowadzona jest w sposób zorganizowany oraz ciągły działalność przy wykorzystaniu infrastruktury technicznej oraz personelu osobowego, w ramach której spółka dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Spółka ma zatem obowiązek wykazania w zgłoszeniu aktualizującym NIP-2 także biur i miejsc, w których organizuje szkolenia poza siedzibą spółki.

Istota sporu w interpretacji poddanej sądowej kontroli sprowadzała się więc do zakresu obowiązków ewidencyjnych nakładanych na podatników podatku od towarów i usług.

WSA w Poznaniu, do którego trafiła sprawa uznał, że stanowisko fiskusa nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawy z 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (u.z.e.). Z art. 5 ust. 3 tej ustawy wynika, że ustawodawca przewidział podanie danych adresowych tylko siedziby podatnika oraz miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej, a nie wszystkich miejsc, w których podatnik wykonuje swoją działalność. Sąd zaznaczył, że obowiązek wskazywania adresu głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej oraz adresów dodatkowych miejsc wykonywania działalności dotyczy podatników będących osobami fizycznymi, a nie spółki.

Zdaniem sądu fiskus nie ma także racji twierdząc, że minister finansów ma możliwość poszerzenia w drodze rozporządzenia katalogu danych o elementy wprost w przepisach ustawy niewymienione. Biorąc powyższe pod uwagę sąd stwierdził, że w rozporządzeniu z 2011 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych (Dz. U. Nr 298, poz. 1765), obowiązującym w dacie wystąpienia z wnioskiem o wydanie interpretacji, zamieszczono regulacje, które nie wynikają z treści upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 5 u.z.e. W szczególności nie znajduje umocowania ustawowego wymóg podawania adresów wszystkich nieruchomości, w których są wykonywane czynności mające związek z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą.

Wyrok WSA w Poznaniu z 17 lipca 2014 r., I SA/Po 218/14

Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego