Tak wskazał WSA w Łodzi w wyroku z 24 lutego 2015 r.

W przedmiotowej sprawie do fiskusa zwróciła się podatniczka prowadząca firmę w zakresie usług budowlanych. Jest to tylko robocizna, z użyciem materiałów Klienta. Podatniczka nie zatrudnia też pracowników, a wykonywanie usługi zleca innym firmom jednoosobowym niebędącym podatnikami VAT. Umowy w zakresie robocizny zawierane są na ogół ustnie. Podatniczka wskazała, że nie posiada dokumentów potwierdzających zlecenie wykonania usług budowlanych podwykonawcom. Zapytała więc fiskusa, jakie i jak długo jest zobowiązana przechowywać dokumenty zakupu usług na wykonanie prac budowlanych przez podwykonawców.

Fiskus odmówił udzielenia odpowiedzi. Zdaniem organu interpretacja wydana w zakresie przedstawionego problemu, którego dotyczyło zapytanie, nie rozstrzygałaby o skutkach podatkowych opisanego stanu faktycznego dla podatniczki i nie miała bezpośrednich skutków w zakresie ustalenia jej zobowiązania podatkowego.

Organ uznał, że taka kwestia nie może być przedmiotem interpretacji wydawanej w trybie art. 14b o.p., ponieważ przedmiotem interpretacji indywidualnej nie mogą być przepisy regulujące sposób dokumentowania zaistnienia zdarzeń lub czynności tj. przepisy prawa podatkowego o charakterze proceduralnym, normujące szereg kwestii "technicznych" związanych z problematyką realizacji obowiązków podatkowych. Zatem, brak było podstaw do wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. To skutkowało wydaniem postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania.

Zdaniem podatniczki całkowicie nieuzasadnione jest dzielenie przez fiskusa prawa podatkowego na prawo o charakterze materialnoprawnym oraz przepisy o charakterze proceduralnym i wyciąganie z tego wniosków, kiedy można, a kiedy nie, wydać interpretację indywidualną.

Sprawa trafiła do WSA w Łodzi. Sąd także nie zgodził się z fiskusem. Zdaniem sądu przepisy dotyczące wydawania interpretacji nie dzielą przepisów prawa podatkowego na przepisy prawa materialnego i przepisy proceduralne. Definiuje jedynie to, którym spośród przepisów obowiązującego prawa ustawodawca nadał rangę przepisów prawa podatkowego. Dotyczy to obowiązujących przepisów prawa materialnego i procesowego.

Według sądu interpretację indywidualną wydaje się wówczas, gdy dotyczy ona przepisów mogących mieć znaczenie dla sytuacji prawnopodatkowej zainteresowanego, z wyłączeniem przepisów skierowanych wyłącznie do organu podatkowego jak np. terminów do wydania decyzji w ramach postępowania podatkowego. Innych ograniczeń przedmiotu interpretacji w ramach wykładni przepisów prawa podatkowego ustawa nie zna.

Jeśli zaś, jak w rozpoznawanej sprawie, przedmiotem pytania była powinność określonego zachowania strony, a nie organu, zaś sama zainteresowana upatrywała podstawy prawnej swego stanowiska w wykładni art. 15 ust. 1 ustawy z 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc przepisu prawa podatkowego, to znaczy, że brak było podstaw do odmowy wszczęcia postępowania interpretacyjnego. Nie jest bowiem tak, jak zdaje się twierdzić organ w zaskarżonym postanowieniu, iż przechowywanie dokumentów kosztowych przez podatnika nie ma znaczenia dla ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wyrok WSA w Łodzi z 24 lutego 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1347/14

Omówienie pochodzi z programu Lex Administracja Skarbowa