W przedmiotowej sprawie do fiskusa zwróciła się spółka, która zamierza kupić od dostawcy indyjskiego usługi związane z procesem wdrożenia oprogramowania komputerowego oraz późniejszym utrzymywaniu jego funkcjonalności w fazie wdrożeniowej.

Spór sprowadzał się do kwalifikacji prawnopodatkowej wynagrodzenia z tytułu usług niematerialnych wypłacanego na rzecz indyjskiego rezydenta podatkowego.

Spółka wskazała, że indyjski dostawca przedstawił certyfikat rezydencji podatkowej wydany przez indyjskie władze skarbowe potwierdzający fakt podlegania przez ten podmiot opodatkowaniu w miejscu siedziby (tj. Republice Indii). W ocenie spółki nie jest więc ona zobowiązana do pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od wynagrodzenia wypłacanego dostawcy indyjskiemu z tytułu świadczenia usług.

Fiskus się nie zgodził. Uznał, że dochód wypłacany w zamian za usługę wdrożenia oprogramowania komputerowego oraz wsparcia w obsłudze aplikacji biznesowych może być zakwalifikowany, jako "opłata za usługi techniczne", o której mowa w art. 13 ust. 4 polsko-indyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W takim przypadku, stosownie do art. 13 ust. 2 polsko-indyjskiej umowy, dochód ten podlega opodatkowaniu w państwie źródła, tj. w Polsce, na zasadach określonych w ustawie o CIT.

A zdaniem fiskusa na takie opodatkowanie pozwala art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Zgodnie z tą regulacją podatnicy nieposiadający na terytorium Polski siedziby lub zarządu, z tytułu uzyskiwanych w Polsce przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, zobowiązani są do zapłaty podatku w wysokości 20 proc. tych przychodów. Opodatkowanie przychodów następuje w formie ryczałtowej, co oznacza, że nie łączy się ich z dochodami opodatkowanymi na zasadach ogólnych, a podatek jest pobierany przez płatnika, czyli podmiot dokonujący wypłat należności z tytułów wymienionych w cytowanym artykule.

Fiskus rozszerzył jednak zakres art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT na wszystkie usługi niematerialne niezależnie od tego czy są podobne czy nie do świadczeń wprost wymienionych w tym przepisie.

Sprawa trafiła do WSA w Warszawie. Zdaniem sądu fiskus nie odniósł się w sposób wyczerpujący do definicji "świadczeń o podobnym charakterze". Według sądu fiskus w nieuprawniony sposób dokonał rozszerzenia zakresu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT na wszystkie usługi niematerialne. Poprawna wykładnia pojęcia "świadczenie o podobnym charakterze" z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT prowadzi do wniosków, że "świadczenie o podobnym charakterze" to nie każde świadczenie niematerialne, ale tylko świadczenie równorzędne pod względem prawnym do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu lub gwarancji i poręczeń.

Sąd nakazał więc fiskusowi, aby ten ponownie rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej uwzględnił powyższe stanowisko i odniósł usługi, które wykonuje indyjski dostawca do katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Wyrok WSA w Warszawie z 20 listopada 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 1695/14

Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego